Z centrum miasta, wyprawa rowerowa do Puszczy Knyszyńskiej zajmuje nie więcej niż 30 minut, dokładnie do jej skraju tuż za Jurowcami, a do nieodległej Katrynki - około 40 minut. W śródpuszczańskiej Katrynce trzeba niestety zjechać na dziurawy jak sito i wyżłobiony koleinami asfalt, ale to niecałe 400 może 500 metrów mordęgi z szaleńczo pędzącymi TIR-ami i samochodami osobowymi, lepiej więc jechać poboczem. Dalej, w kierunku wschodnim, odbija wąska, nowa asfaltowa droga w stronę Wólki Przedmieście.
Tu już zaczyna się względna cisza i spokój, las pachnie poziomkami i ziołami, po kilkuset metrach otwiera się śródleśna łaka z przepływajacą przez nią, ledwie dostrzegalną zza wysokich zarośli rzeczką. Popołudniowe niedzielne słońce praży niemiłosiernie, zapowiadając burzę. Za łąką widnieją pierwsze zabudowania Wólki Przedmieście. Mijamy jeszcze przed wioską mamę z córką, wracające ze szklankami pełnymi soczyście czerwonych poziomek, i skręcamy w lewo, w stronę Mostka.
Kilkunastominutowy w postój przed sklepem, wyjętym jakb z głębokiego PRL-u -parterowy, drewninany barak, z tą tylko różnicą, że wewnątrz czekają na nas pełne półki i lodówki. Sprzedawczyni, niewysoka, krótko ostrzyżona kobieta w średnim wieku, uśmiecha się naturalne i chętnie nawiązuje rozmowę. Po wymianie kilku zdań, ze schłodzonymi napojami stoimy przed sklepem, chłonąc atmosferę wsi. Zza pobliskiego płotu nieufnie przygląda się nam właściciel posesji. Może niepotrzebnie wyciągnałem z futerału aparat, to musi wzbudzać podejrzenia. Nie mogłem jednak nie sfotografować starej, drewnianej zabudowy, którą coraz agresywniej wypierają nowe domostwa, mniej lub bardziej udanie nawiązujące do lokalnej tradycji budownictwa drewnianego.
W międzyczasie zza wysokich, na grubo ponad półtora metra zarośli, tuż za sklepem wychynie mężczyzna w średnim wieku, który przyjaźnie odpowie na nasze pozdrowienie. Z drugiego końca wsi na spacer wyruszy przygarbiona staruszka. Przed nami mignie prawdopodobnie córka z ojcem na motorze; przez drogę przebiegnie jeszcze zabłąkany kundel, któremu nie zechce się nawet szczeknąć na rowerzystów. I jeszcze tylko dwie staruszki siedzące na drewnianej ławeczce przy ganku życzliwie odpowiedzą na nasze pozdrowienie, i więcej nie wydarzy się nic.
Miniemy kilka starych domostw tonących w zieleni ogrodów, kilka nowych dość estetycznych, i wjedziemy na drogę do Mostka. Jeszcze w ubiegłym roku była to leśna, żwirowa, miejscami piaszczysta droga, a teraz wylana została asfaltem i poszerzona. Teren faluje, wokół sosnowy, dość młody las, tłumy mieszczuchów, którzy korzystają z tej dogodności i przyjeżdżają na poziomki, jagody oraz grzyby. Z dolinki, wijącą się wstążką wspinamy się w górę, w stronę Mostka.
CDN...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz