Natknąłem się na świetny moim zdaniem wiersz opublikowany w "The New Yorker". Oto moja nieśmiała, nieprofesjonalna i nieporadna próba tłumaczenia:
"Wieczór jest cichy, a świt tysiące mil stąd"
Charles Wright
Klacze pędzą na wieczorny popas
do łąk trawiastych.
Dwie sosny kołyszą się na niewidzialnym wietrze -
kołyszą i ustają.
Serce świata leży otwarte, złagodniałe i pulsujące światłem słońca
Przez minutę lub blisko niej.
Klacze złożyły głowy na ziemi,
drzewa wierzchołkami dotykają nieba.
Dwa kruki krążą i wiją się wokół.
Na granicach Nieba rzeka płynie krystaliczna i nieco wydłużona.
*** Oryginał wiersza dostępny jest tutaj: http://www.newyorker.com/fiction/poetry/2008/06/30/080630po_poem_wright1/
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Pochwała blokowisk
Snujące się nad ogródkami działkowymi dymy z ogniska, tak charakterystyczne dla schyłku lata, czerwonawe wiśnie opadające już z drzewa, wyso...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz